Een hartverwarmend verhaal van Sofie, mama van Emily.

Sofie Symaeys is de mama van Emily en
koos voor ‘t Kinderkasteeltje als opvangplaats voor haar dochtertje.

“Toen we wisten dat ik zwanger was, gingen we meteen op zoek naar een geschikt kinderdagverblijf. Als verpleegkundige werk ik zelf in shiften met ook weekendwerk, wat betekent dat ik elke week een of twee dagen vrij heb, maar telkens op andere dagen. Ik zocht daarom een kinderdagverblijf dat die flexibiliteit kon aanbieden, wat niet zo eenvoudig bleek te zijn. Gelukkig kon ik in Kinderkasteeltje terecht.

Emily is nu een jaar en drie maanden. Ze zit in een verticaal klasje met een mix van leeftijden samen, van baby’s tot peuters. Dat leek ons een goed idee, want de kinderen leren en stimuleren er elkaar voortdurend.
In november is bij Emily een oogtumor vastgesteld. We hebben sindsdien al ettelijke dagen in het ziekenhuis doorgebracht. Dat betekent dat we nog meer flexibiliteit van Kinderkasteeltje moeten vragen. De juffen leven echter erg met ons mee. Ze kennen Emily natuurlijk zeer goed. En Emily komt hier graag. Die empathie van de juffen betekent zeer veel voor ons. Het zorgt ervoor dat we Emily hier met een gerust hart achterlaten.

Ik werk zelf op de afdeling intensieve zorgen in AZ Monica. Ik ken de werkdruk in de sector. Ik heb niets dan bewondering voor de inspanningen van de medewerkers hier. Ze doen er alles aan om elk kind de zorgen te geven die het nodig heeft. Ook als een kindje extra aandacht vergt, zoals Emily. Dat is zo mooi om te zien.

Om de drie tot vier weken gaan we met Emily naar het ziekenhuis in Brussel voor een controle van haar oog. Ze wordt daarvoor in slaap gebracht. Als de tumor teruggroeit, laseren of branden ze het weg. Zo niet, dan kunnen we enkele uren later terug naar huis. Pas als de tumor een jaar lang niet teruggroeit, kunnen we die maandelijkse controles wat versoepelen. Maar zo ver zijn we nog lang niet.

We leven van dag tot dag. Op moeilijke momenten is het goed om te ervaren dat ook de juffen van Kinderpaleis zich over Emily ontfermen. Het geeft mij en mijn man het gevoel dat we er niet alleen voor staan. En dat we Emily in alle vertrouwen aan de goede zorgen van de juffen kunnen overlaten. Het zijn schatten van mensen.”